นึกจะเขียน : ต้นฉบับในฝัน…ที่สนพ.ใฝ่หา

ในบรรดาต้นฉบับนิยายมากมายก่ายกอง แบบไหนคือต้นฉบับที่บ.ก.ทุกสำนักพิมพ์ต้องการ วันนี้เราจะมาพูดกันอย่างไม่หมกเม็ด นิยาย หรือ นวนิยาย คือวรรณกรรมประเภทร้อยแก้ว เป็นการบอกเล่าเรื่องราวสมมติของตัวละคร เป็นเรื่องอ่านเล่นเพื่อความบันเทิง ทำให้ผู้อ่านเกิดจินตนาการมีความรู้สึกร่วมอย่างใดอย่างหนึ่ง อาจให้แง่คิดหรือไม่ให้แง่คิดก็ได้ แต่หลักๆ คือเรื่องนั้นต้อง ‘บันเทิง’ แน่นอนว่าความบันเทิงของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน ดังนั้นนิยายจึงมีหลายประเภท ทั้งสุขนาฏกรรมและโศกนาฏกรรม สยองขวัญ ดราม่า คอเมดี้ ผจญภัย แฟนตาซี ฯลฯ ในการส่งต้นฉบับทางสำนักพิมพ์มักมีเกณฑ์แจ้งให้ทราบว่าต้องการต้นฉบับที่จัดหน้าแบบใด ใช้ขนาดตัวอักษรเท่าไร หรือฟอนต์อะไร ขนาดความยาวที่ต้องการอย่างต่ำ แต่ในความเป็นจริงแล้ว กฏเกณฑ์เหล่านั้นกลับไม่ได้สำคัญเท่ากับเนื้อหา นักเขียนเก่าหลายท่านอาจไม่ใส่ใจเลยด้วยซ้ำว่าต้องจัดหน้าอย่างไร ขอเพียงปั่นต้นฉบับส่งสำนักพิมพ์ได้ก็เพียงพอ เนื่องจากนักเขียนเก่ามีฐานลูกค้ารอซื้ออยู่แล้ว เขียนอะไรมาก็ขายออก ถูกต้องแล้วค่ะ ต้นฉบับที่บ.ก.มองหาก็คือต้นฉบับที่ขายดีนั่นเอง แล้วนักเขียนใหม่ล่ะต้องทำอย่างไรถึงจะเป็นต้นฉบับขายดี หลายคนอาจโพสต์ลงเว็บบอร์ดเพื่อสร้างฐานคนอ่าน มีคนอ่านเยอะสำนักพิมพ์ก็ให้น้ำหนักเยอะ แต่ถ้าโพสต์แล้วคนอ่านก็ยังน้อย หรือไม่เคยโพสต์มาก่อนเลย ต้องทำอย่างไรถึงจะเป็นต้นฉบับที่ขายดีกันนะ ขอแบ่งปันประสบการณ์เกี่ยวกับการทำงาน อันเป็นทริคที่ทุกคนสามารถนำกลับไปสำรวจงานของตนเองได้ว่าเป็นอย่างที่กล่าวมาหรือไม่ อันดับแรกต้องแยกให้ออกระหว่าง งานเขียนดี กับ งานขายดี งานเขียนดีอาจจะขายดีหรือขายไม่ดีก็ได้ และงานขายดี อาจจะเขียนดีหรือไม่ดีก็ได้เช่นกัน สองอย่างนี้จึงเป็นคนละส่วน เกี่ยวข้องกันได้แต่ไม่ใช่อย่างเดียวกัน หลายครั้งที่เราจะเห็นนิยายเรื่องนั้นเรื่องนี้ขายดี แต่พอหยิบมาอ่านจริงๆ กลับเขียนงั้นๆ … Continue reading →

บันทึก 70 แกรม : มาทำความรู้จักตัวละครของตัวเองกันเถอะ

[ ตั ว ล ะ ค ร ข อ ง ฉั น ] #โน้ตท้ายบทบันทึก 70 แกรมเรื่องตัวละคร ก่อนที่จะไปเรื่องสำนวน ลองทำความรู้จักตัวละครของตนเองก่อนนะคะว่าเป็นอย่างไร บทความนี้ของเราจะพูดถึงตัวละครในแบบที่เราเขียนค่ะ โลกของเธอ เขา เรา ที่ฉันเห็น “เรามีตัวละครที่คนส่วนใหญ่บอกว่าแปลก แต่จริง ๆ แล้วแสนธรรมดาในสายตาของเรา” และ “เรามีแรงจูงใจในการเขียนตัวละครอยู่ที่ความลึกลับ และน่าค้นหา” เพราะปริศนาที่ใหญ่ที่สุดในโลกนี้คือคนค่ะ เวลาเขียนตัวละครเรามองถึงความเป็นมนุษย์ ความเป็นมนุษย์คืออะไร คือการที่ทุกคนได้ใช้ชีวิตค่ะ โดยเฉพาะการใช้ชีวิตในพื้นที่ส่วนตัว ทั้งในความคิด บ้าน รถ หรือบนโต๊ะทำงาน พื้นที่ส่วนตัว หรือระยะความสบายใจนั้น จะเรียกว่าเป็นเซฟ โซนก็ได้ค่ะ พออยู่ในเซฟโซนที่เราวางใจแล้ว เราจะเป็นตัวของตัวเอง เราจะร้องตะโกน ทำอะไรบ้าๆ แค่ไหนก็ไม่มีใครว่า ถึงเราจะอายุมากแล้วแต่ถ้าวิ่ง เล่น ซนในเซฟโซน ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร เรามักจะเริ่มเล่าเกี่ยวกับตัวละครในเรื่อง ด้วยการที่ให้ตัวละครเหล่านั้นอยู่ในเซฟโซนของตนเอง เพราะเป็นการง่ายที่จะแสดงตัวตน … Continue reading →