[บันทึก 70 แกรม] รู้จักสำนวน รู้จักเอกลักษณ์ #1

ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานให้ความหมายของคำว่า “สำนวน” เอาไว้ว่า “น. ถ้อยคําที่เรียบเรียง, โวหาร, บางทีก็ใช้ว่า สํานวนโวหาร เช่น สารคดีเรื่องนี้สํานวนโวหารดี ความเรียงเรื่องนี้สํานวน โวหารลุ่ม ๆ ดอน ๆ; คดี เช่น ปิดสำนวน; ถ้อยคําหรือข้อความ ที่กล่าวสืบต่อกันมาช้านานแล้ว มีความหมายไม่ตรงตาม ตัวหรือมีความหมายอื่น แฝงอยู่ เช่น สอนจระเข้ให้ว่ายนํ้า รําไม่ดีโทษปี่โทษกลอง, ถ้อยคําที่แสดงออกมาเป็นข้อความ พิเศษ เฉพาะภาษาหนึ่ง ๆ เช่น สํานวนฝรั่ง สํานวนบาลี, ชั้นเชิงหรือท่วงทํานองในการแต่งหนังสือหรือพูด เช่น สํานวน เจ้าพระยาพระคลัง (หน) สํานวนยาขอบ สํานวนไม้ เมืองเดิม; ลักษณะนามใช้เรียกข้อความหรือบทประพันธ์รายหนึ่ง ๆ เช่น อิเหนามีหลายสํานวน บทความ ๒ สํานวน.” จะเห็นได้ว่าคำว่า “สำนวน” มีความหมายค่อนข้างกว้างเพราะได้รวมทุกอย่างที่เป็นเกี่ยวกับการ เรียบเรียงถ้อยคำหรือข้อความเอาไว้หมดเลย ซึ่งเป็นที่มาว่าถ้าเราพูดถึงงานเขียนจะมีการพูดถึงสำนวนอยู่เสมอ ๆ ความดีงามของงานเขียนแต่ละชิ้นสามารถวัดได้ด้วยปัจจัยหลายอย่างทั้ง … Continue reading →