เรื่องเล่าของล่ามสาว: AEC กันเถอะเรา (1)

เวียนมาพบกันอีกครั้งแล้วนะคะกับล่ามสาวผู้ไม่พิมพ์ไม่ดีด แค่พูดจ้อไปวันๆ เรื่องเล่าฉบับนี้ขอหยิบเอาประสบการณ์การทำงานในประเทศเพื่อนบ้านมาเล่าให้ฟังกัน เพื่อต้อนรับ AEC  เมื่อสองปีก่อน ล่ามสาวรับไปเที่ยว เอ้ย ไปทำงานในประเทศกลุ่มอาเซียนติดๆ กันหลายประเทศ จนแอบฝันหวานว่าจะเก็บได้ครบกลุ่มแต่ก็ไม่เป็นจริงเสียที โดยทั้งสามงานเป็นงานล่ามพูดพร้อม โดยมีอยู่สองงานเป็นการทำสัญญากับเอเจนซี่ในต่างประเทศโดยตรง งานแรกใน AEC ของล่ามสาวเป็นงานที่ประเทศซึ่งมีพรมแดนชิดติดกันคือกัมพูชาค่ะ งานประชุมจัดขึ้นที่พระตะบอง ด้วยความที่พรมแดนติดกัน ผู้จัดจึงขอว่าขาไปให้เดินทางด้วยรถตู้ แล้วขากลับค่อยส่งขึ้นเครื่อง เราก็ปุเลงๆ ไปจนถึงด่านที่ตราดแล้วก็ข้ามไป เหตุผจญภัยที่เกิดขึ้นก็คือ ผู้จัดบอกเราว่าให้ไปล่วงหน้าเข้าที่พักเลย แล้วเริ่มทำงานเช้าวันรุ่งขึ้น แต่กลายเป็นว่าเราต้องตามขบวนไปก่อน ซึ่งขบวนก็ไปดูงานในหมู่บ้านรกร้างห่างไกล ประมาณว่าถ้าถูกทิ้งไว้ตรงนั้น ต้องหาทางกลับบ้านไม่ถูกแน่เลย ล่ามสาวกับรุ่นพี่ที่ไปทำงานด้วยกัน ก็ไปนั่งเวิ้งอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ใต้ร่มไม้กลางทุุ่งดินแดนอยู่เป็นครึ่งค่อนวันแน่ะ กว่าจะได้เข้าที่พัก พอตกเย็นก็ได้เวลาออกหาอาหาร พบว่าที่พระตะบอง มีคนจีนอยู่เยอะมาก ร้านอาหารให้อารมณ์เหมือนบ้านเราเลย เป็นกับข้าวตักๆ แต่พวกเนื้อสัตว์จะน้อยกว่า มีปลาก้างเยอะๆ ตัวบางๆ อะไรอย่างนี้ แล้วรสชาติก็ติดจะเค็มๆ มันๆ ช่วงนั้นเป็นเทศกาลไหว้พระจันทร์พอดี ก็สอยขนมไหว้พระจันทร์กลับมาก้อนนึง คนที่นั่นสนใจเรียนรู้ภาษาไทยมากๆ เลยค่ะ ภาษาอังกฤษก็แข็งแรง ล่ามสาวกับเพื่อนเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตที่ขายขนมทั่วไป ซึ่งส่วนใหญ่เป็นของนำเข้า พนักงานที่นั่นสื่อสารภาษาอังกฤษคล่องแคล่ว แถมพอรู้ว่าเป็นคนไทย ก็หยิบแบบฝึกหัดคัดไทยมาให้ดูบอกว่านี่ๆ กำลังเรียนอยู่นะ ซึ่งตรงนี้ถือเป็นข้อด้อยของบ้านเราเหมือนกันนะคะ เพื่อนบ้านเขาฟังไทยได้เกือบหมดเลย มีแต่เรานี่ละที่ฟังเขาไม่รู้เรื่อง … Continue reading →