เวียนมาพบกันอีกครั้งแล้วนะคะกับล่ามสาวผู้ไม่พิมพ์ไม่ดีด แค่พูดจ้อไปวันๆ เรื่องเล่าฉบับนี้ขอหยิบเอาประสบการณ์การทำงานในประเทศเพื่อนบ้านมาเล่าให้ฟังกัน เพื่อต้อนรับ AEC
เมื่อสองปีก่อน ล่ามสาวรับไปเที่ยว เอ้ย ไปทำงานในประเทศกลุ่มอาเซียนติดๆ กันหลายประเทศ จนแอบฝันหวานว่าจะเก็บได้ครบกลุ่มแต่ก็ไม่เป็นจริงเสียที โดยทั้งสามงานเป็นงานล่ามพูดพร้อม โดยมีอยู่สองงานเป็นการทำสัญญากับเอเจนซี่ในต่างประเทศโดยตรง
งานแรกใน AEC ของล่ามสาวเป็นงานที่ประเทศซึ่งมีพรมแดนชิดติดกันคือกัมพูชาค่ะ งานประชุมจัดขึ้นที่พระตะบอง ด้วยความที่พรมแดนติดกัน ผู้จัดจึงขอว่าขาไปให้เดินทางด้วยรถตู้ แล้วขากลับค่อยส่งขึ้นเครื่อง เราก็ปุเลงๆ ไปจนถึงด่านที่ตราดแล้วก็ข้ามไป
เหตุผจญภัยที่เกิดขึ้นก็คือ ผู้จัดบอกเราว่าให้ไปล่วงหน้าเข้าที่พักเลย แล้วเริ่มทำงานเช้าวันรุ่งขึ้น แต่กลายเป็นว่าเราต้องตามขบวนไปก่อน ซึ่งขบวนก็ไปดูงานในหมู่บ้านรกร้างห่างไกล ประมาณว่าถ้าถูกทิ้งไว้ตรงนั้น ต้องหาทางกลับบ้านไม่ถูกแน่เลย ล่ามสาวกับรุ่นพี่ที่ไปทำงานด้วยกัน ก็ไปนั่งเวิ้งอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ใต้ร่มไม้กลางทุุ่งดินแดนอยู่เป็นครึ่งค่อนวันแน่ะ กว่าจะได้เข้าที่พัก
พอตกเย็นก็ได้เวลาออกหาอาหาร พบว่าที่พระตะบอง มีคนจีนอยู่เยอะมาก ร้านอาหารให้อารมณ์เหมือนบ้านเราเลย เป็นกับข้าวตักๆ แต่พวกเนื้อสัตว์จะน้อยกว่า มีปลาก้างเยอะๆ ตัวบางๆ อะไรอย่างนี้ แล้วรสชาติก็ติดจะเค็มๆ มันๆ ช่วงนั้นเป็นเทศกาลไหว้พระจันทร์พอดี ก็สอยขนมไหว้พระจันทร์กลับมาก้อนนึง
คนที่นั่นสนใจเรียนรู้ภาษาไทยมากๆ เลยค่ะ ภาษาอังกฤษก็แข็งแรง ล่ามสาวกับเพื่อนเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตที่ขายขนมทั่วไป ซึ่งส่วนใหญ่เป็นของนำเข้า พนักงานที่นั่นสื่อสารภาษาอังกฤษคล่องแคล่ว แถมพอรู้ว่าเป็นคนไทย ก็หยิบแบบฝึกหัดคัดไทยมาให้ดูบอกว่านี่ๆ กำลังเรียนอยู่นะ ซึ่งตรงนี้ถือเป็นข้อด้อยของบ้านเราเหมือนกันนะคะ เพื่อนบ้านเขาฟังไทยได้เกือบหมดเลย มีแต่เรานี่ละที่ฟังเขาไม่รู้เรื่อง อยากให้โรงเรียนในไทยเปิดสอนภาษาเพื่อนบ้านเยอะๆ จัง
รุ่งเช้าก็ได้เวลาทำงาน และพบกันตู้ล่ามอันน่าตื่นตะลึง ปกติตู้ที่ใช้ทำงานจะปิดมิดชิดทุกด้าน มีประตูเปิดปิด/ผนังบุวัสุดเก็บเสียง (บางเจ้าก็ไม่มี แต่ไว้บ่นทีหลังละกัน) และใหญ่พอให้คนสองคนนั่งสบายๆ แต่งานนี้ไม่ใช่ ตู้ล่ามที่ใช้หน้าตาเหมือนตู้กระจกหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวเลยค่ะ แบบที่ข้างล่างใส่เส้น ข้างบนใส่ลูกชิ้น ล่ามก็เลยต้องผลัดกันลุกนั่งแล้วยื่นหน้าเข้าไป ก็พอถูพอไถอะนะ แต่ล่ามรุ่นพี่บอกว่าเป็นธรรมดาจ้ะน้องเอ๋ย
แต่ยังค่ะ ความระทึกยังไม่จบเท่านั้น พอถึงเวลาบินกลับ ล่ามสาวติดอยู่ที่ตม.ขาออกโทษฐานที่ไม่มีตราประทับขาเข้าในพาสปอร์ต! เรื่องก็คือเรามากับเจ้าหน้าที่ของหน่วยงานระหว่างประเทศ ซึ่งเอารถมารับเราจากฝั่งไทยแล้วขับเข้าไปเลย ไม่ได้ผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองขาเข้าของกัมพูชา ล่ามสาวก็ถึงกับช็อคไปชั่วขณะ แต่เจ้าหน้าที่ก็ช่วยเหลือดีมากค่ะ โทรประสานงานไปยังด่านให้ตรวจสอบรายละเอียดกับฝั่งไทยว่ามียายผู้หญิงหน้าตาแบบนี้ผ่านพรมแดนมาจริงไหม และปล่อยให้ล่ามสาวขึ้นเครื่องกลับบ้านในที่สุด ตอนผ่านด่านได้นี่แทบจะไชโย คุณลูกค้าถึงกับเลี้ยงขนมปลอบใจ
การผจญภัยในประเทศเพื่อนบ้านอันดับที่หนึ่งก็จบลงเพียงเท่านี้ คราวหน้าจะมาเล่าเรื่องที่ประเทศอื่นๆ และงานอื่นๆ ให้ฟังกันต่อนะคะ หวังว่าคงจะได้รับความสนุกเพลิดเพลินปนขบขันบ้าง ไม่มากก็น้อยค่ะ 😀
พิมพ์ดีด 